ព្រះគម្ពីរ
- ព្រះគម្ពីរ
គ្រិស្តបរិស័ទទាំងអស់ជឿថា បុរសដែលបានបំផុសគំនិតពីព្រះបានសរសេរព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាការបើកសម្តែងរបស់ព្រះអំពីអង្គទ្រង់ចំពោះមនុស្ស។ វាមានព្រះសម្រាប់អ្នកបង្កើតវាដោយគ្មានកំហុសអ្វីឡើយ ហើយគួរតែជាប្រភពនៃការណែនាំចម្បងរបស់មនុស្សសម្រាប់ការរស់នៅក្នុងជីវិតគ្រីស្ទាន។ វិវរណៈរបស់ព្រះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានសារសំខាន់មួយ គឺរឿងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ យើងចាត់ទុកថាបទគម្ពីរទាំងអស់គឺត្រឹមត្រូវ និងអាចទុកចិត្តបាន។ នៅក្នុងបទគម្ពីរ យើងរកឃើញទីបន្ទាល់មួយចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាការផ្តោតលើវិវរណៈដ៏ទេវភាព ។
និក្ខមនំ ២៤:៤; ចោទិយកថា ៤:១-២; ១៧:១៩; ទំនុកតម្កើង ១៩:៧-១០; អេសាយ ៣៤:១៦; ៤០:៨; យេរេមា ១៥:១៦; ម៉ាថាយ ៥:១៧-១៨; ២២:២៩; យ៉ូហាន ៥:៣៩; ១៦:១៣-១៥; ១៧:១៧; កិច្ចការ ២:១៦; ១៧:១១; រ៉ូម ១៥:៤; កូរិនថូសទី១ ១៣:១០; ១៦:២៥-២៦; ហេព្រើរ ១:១-២; ៤:១២; ពេត្រុសទី១ ១:២៥
______________________________________________________________________
ព្រះគម្ពីរមានសំណេរដែលយើងយកមកពីមូលដ្ឋាននៃជំនឿរបស់យើងលើព្រះ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់យេស៊ូ។ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ ព្រះគម្ពីរគឺជាប្រភពពិតតែមួយគត់ដែលយើងអាចពឹងផ្អែកលើនៅពេលបង្កើតគោលការណ៍មួយ។
ឥឡូវនេះវាហាក់ដូចជាសាមញ្ញ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាការសរសេរដ៏សំខាន់សម្រាប់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ហើយពួកគេត្រូវតែមកពីប្រភពតែមួយ គឺព្រះគម្ពីរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលយើងជឿថាព្រះគម្ពីរគឺជាប្រភពតែមួយគត់របស់យើង បញ្ហានេះអាចស្មុគស្មាញប្រសិនបើយើងសួរមនុស្សផ្សេងគ្នា។ ប្រសិនបើយើងសួរអ្នកដទៃអំពីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះគម្ពីរជាប្រភពតែមួយគត់របស់ព្រះ នោះយើងប្រហែលជាទទួលបានចម្លើយដូចជា 'មែនហើយ ខ្ញុំគិតថាមានសៀវភៅចំនួន 66 ដែលបង្កើតជាព្រះគម្ពីរ' ។ យើងគួរសួរសង្ឃកាតូលិក គាត់នឹងប្រាប់យើងថាមានសៀវភៅ ៧៣ ក្បាលក្នុងគម្ពីរ។
សម្រាប់យើង យើងជឿថាគម្ពីរមាន៦៦ក្បាល។ មនុស្សភាគច្រើនដែលចាត់ទុកខ្លួនជាគ្រិស្តបរិស័ទជឿថា ព្រះគម្ពីរមានសៀវភៅចំនួន ៦៦ ក្បាល។
អ្នកខ្លះអាចសួរថា តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យសៀវភៅ ឬសំណេរទាំងនេះប្លែកម្ល៉េះ? តើពួកគេតំណាងឱ្យអ្វី? ចម្លើយដ៏ខ្លីគឺ ពួកគេតំណាងឱ្យអ្វីដែលព្រះបានបំផុសគំនិតមនុស្សឱ្យសរសេរ និងប្រកាសអំពីការបង្កើតរបស់ទ្រង់។
ចម្លើយដែលប្រសើរជាង និងពេញលេញជាងនេះទាក់ទងនឹងគម្ពីរសញ្ញាថ្មី និងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។ គម្ពីរសញ្ញាថ្មីមានសំណេរដែលភ្ជាប់ជាមួយសាក្សីនៃព្រះយេស៊ូវ ហើយមានព័ត៌មានអំពីការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ជីវិតរបស់ទ្រង់ ក៏ដូចជារបៀបដែលព័ត៌មាននោះដំណើរការនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ឬនិយាយឱ្យខ្លី វាបង្ហាញពីបុគ្គលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នូវអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ និងអ្វីដែលមានន័យនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។
សៀវភៅនៃគម្ពីរសញ្ញាចាស់មានសំណេររបស់ព្រះដែលនិយាយទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលជារាស្ដ្ររបស់ព្រះដែលបានជ្រើសរើសរបស់ទ្រង់។ សម្រាប់យើង វាគួរតែត្រូវបានបង្រៀនរួមជាមួយនឹងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដូច្នេះយើងអាចអាន និងយល់ពីផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់រាស្ដ្រទ្រង់ ។ ការព្យាករណ៍ និងការសរសេរដែលមាននៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាចាស់ផ្តល់ឱ្យយើងនូវរូបភាពច្បាស់លាស់នៃការយាងមកនៃព្រះគ្រីស្ទ និងផែនការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះ។ ផងដែរ ការសរសេរទាំងនេះមានព័ត៌មានដែលព្រះបានជ្រើសរើសដើម្បីបង្ហាញអំពីខ្លួនគាត់។
តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យព្រះគម្ពីរគួរឱ្យទុកចិត្តនិងមានសិទ្ធិអំណាច?
ជាថ្មីម្តងទៀតចម្លើយខ្លីគឺថាព្រះបានមានបន្ទូល។
ចម្លើយពេញលេញនិងពេញលេញជាងចំពោះសំណួរគឺថាព្រះបានបង្កើតយើង ឲ្យ មានភាពដូចទ្រង់។ ឥឡូវនេះវាបានក្លាយជាទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងការបំពេញតាមរូបភាពនោះ។ និយាយ ឲ្យ ចំទៅយើងត្រូវរស់នៅតាមរបៀបមួយដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតរបស់គាត់។ យើងឃើញវាពេញបទគម្ពីរ។
នៅក្នុងធម្មទានរបស់ទ្រង់នៅលើភ្នំ (ម៉ាថាយ ៥:៤៨)ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា យើងត្រូវតែ ‹ ល្អឥតខ្ចោះ ដូចព្រះវរបិតាសួគ៌របស់អ្នកគ្រប់លក្ខណ៍›។ យើងត្រូវខិតខំធ្វើដូចព្រះ។ ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ យើងត្រូវតែស្រឡាញ់។ ព្រះជាសេចក្តីពិត។ យើងត្រូវតែ ‹ដើរក្នុងសេចក្ដីពិត›។ យើងត្រូវរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងជាមួយនឹងចរិតលក្ខណៈដែលនឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះ។ ច្បាប់សញ្ញាចាស់មិនបាត់ទាំងស្រុងទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយធម្មជាតិនៃវិធីដែលវាទាក់ទងនឹងយើងគឺខុសគ្នា។ វាប្រាប់ពីរបៀបដែលព្រះរំពឹងថាតួអង្គរបស់ទ្រង់នឹងបង្ហាញឱ្យឃើញនៅក្នុងសហគមន៍នៃប្រជាជនរបស់ទ្រង់នៅសម័យបុរាណ។
មានភាពខុសប្លែកគ្នាជាច្រើននៅក្នុងវប្បធម៌ ភាសា និងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលមានន័យថាយើងរស់នៅតាមចរិតលក្ខណៈរបស់ព្រះតាមរបៀបផ្សេងសព្វថ្ងៃនេះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នោះមិនបញ្ជាក់ថាច្បាប់បុរាណនៃគម្ពីរមិនបង្ហាញពីលក្ខណៈរបស់ព្រះទេ។
បទគម្ពីរកត់ទុកអំពីរបៀបបង្ហាញលក្ខណៈរបស់ព្រះ។ ហើយវានៅតែជាផែនការរបស់ព្រះក្នុងការគ្រប់គ្រងជីវិតរបស់យើង។
ប្រសិនបើយើងចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងគោលគំនិតនៃច្បាប់របស់ព្រះ យើងឃើញថានេះគឺជាផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់គ្រប់គ្រងជីវិតរបស់យើង។ គាត់បានជ្រើសរើសចាប់ផ្តើមបង្ហាញខ្លួនគាត់តាមរយៈរឿងមួយ ហើយបន្ទាប់មកជាច្បាប់។ គាត់ទាក់ទងនឹងអ័ប្រាហាំ ហើយបង្ហាញថាគាត់ស្មោះត្រង់។ គាត់មិនបានតាំងអ័ប្រាហាំជាស្តេចដើម្បីគ្រប់គ្រងទេ។ គាត់បានសំដៅទៅលើជីវិតរបស់គាត់ ហើយបានកត់ត្រាវាជារឿងមួយ។ បន្ទាប់មក គាត់បានបង្ហាញខ្លួនគាត់ដល់ម៉ូសេ ហើយបានប្រគល់ច្បាប់ដល់គាត់។ គាត់មិនបានតាំងម៉ូសេជាស្ដេចទេ។ ទ្រង់បានប្រទានច្បាប់ដល់គាត់ និងវិធីដែលរាស្ដ្រទ្រង់ត្រូវគ្រប់គ្រងដោយព្រះ។ វាមិនមែនអាស្រ័យលើលោកម៉ូសេដើម្បីអនុវត្តច្បាប់នោះទេ។ វាអាស្រ័យលើប្រជាជននៃសហគមន៍។ មានតែពេលក្រោយប៉ុណ្ណោះ នៅពេលដែលមនុស្សបានបង្ហាញថា ពួកគេមិនចង់គ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់ដោយព្រះ ដែលដំបូងឡើយព្រះជាម្ចាស់បានតែងតាំងសូល និងបន្ទាប់មកដាវីឌជាស្តេច។ មធ្យោបាយដែលព្រះបានជ្រើសរើសដើម្បីគ្រប់គ្រងរាស្ដ្ររបស់ទ្រង់គឺតាមរយៈព្រះគម្ពីររបស់ទ្រង់ដែលមានតែនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់យើង ក្នុងនាមជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ វាមានប្រយោជន៍ក្នុងការដាក់រឿងនេះនៅក្នុងបរិបទប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយមើលពីរបៀបដែលនេះជាផ្នែកនៃលក្ខណៈដែលបង្កើតជាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់។ តាមប្រវត្តិសាស្ត្រ សម្រាប់យើងជាគ្រិស្តបរិស័ទ អ្វីដែលអំណាចនៃបទគម្ពីរមានន័យថា ព្រះគម្ពីរគឺជាសិទ្ធិអំណាច មិនមែនជាក្រុមមនុស្សបង្កើតនោះទេ។ វាមិនបានចំណាយពេលយូរពីការចាប់ផ្ដើមក្រុមជំនុំដើម្បីមានមនុស្សមួយចំនួនចាប់ផ្ដើមអះអាងពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្លួនលើអ្នកផ្សេងទៀតក្នុងក្រុមជំនុំ។ ដូច្នេះ ក្រុមជំនុំបានដើរតាមផ្លូវរបស់អ៊ីស្រាអែល។
តាមវិធីខ្លះវាចាំបាច់។ ក្រោយពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទពួកសាវ័កត្រូវបង្រៀនអំពីព្រះយេស៊ូ។ ពួកគេត្រូវនិយាយអ្វីដែលពិតនិងមិនត្រឹមត្រូវជាមួយរឿងដែលទាក់ទងនឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះនិងទំនាក់ទំនងរបស់យើងនឹងគ្នាដូចជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យើងឃើញការពន្យល់នេះពន្យល់លំអិតតាមអក្សរផ្សេងៗនៃគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ សំបុត្រទាំងនេះត្រូវបានប្រគល់ដល់អ្នកជំនាន់ទាំងអស់ដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងការបង្រៀននិងដឹកនាំអ្នកដទៃក្នុងចំណេះដឹងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ប៉ុន្តែដូចដែលអ្នកណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញអ្វីមួយ ហើយព្យាយាមបញ្ជូនវាទៅអ្នកដ៏ទៃ មួយសន្ទុះក្រោយមក អ្វីៗដែលមិនបានកត់ទុកនោះ មាននិន្នាការផ្លាស់ប្តូរ។ ពួកគេអាចនឹងត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរបន្តិចឬអ្វីមួយបន្ថែមទៀតឬអ្វីដែលបានបាត់បង់។ ជាសំណាងល្អសម្រាប់ពួកយើង តាមការមើលឃើញរបស់ព្រះ គាត់បានជំរុញមនុស្ស សាវ័ក និងមនុស្សមួយចំនួនដែលពាក់ព័ន្ធជាមួយពួកគេ ឱ្យសរសេរការបង្រៀនអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលបានរស់នៅតាមអ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន។
ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិកដែលជឿព្រះគម្ពីរ យើងមិនធ្វើតាមការបង្រៀន ឬច្បាប់ដែលមកពីវិហារកាតូលិក ឬក្រុមជំនុំ ឬនិកាយផ្សេងទៀតឡើយ។ កាលពីមុន ព្រះវិហារខ្លះផ្តោតលើការទទួលបានអំណាចដោយការកសាងទំនាក់ទំនងជាមួយស្តេច ស្វែងរកឥទ្ធិពលលើការបង្កើតច្បាប់ និងជាច្រើនដងក្នុងការសម្របសម្រួលការពិតដើម្បីរក្សាអំណាច។ អំណាចបែបនោះត្រូវបានគ្រិស្តបរិស័ទ និងសមាគមនេះច្រានចោលដែរ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងមិនគួរច្រឡំអំណាចនៃបទគម្ពីរជាមួយនឹងអំណាចដែលមនុស្សនៅក្នុងក្រុមជំនុំត្រូវបានផ្តល់ឱ្យទេ។ ក្នុងនាមជារដ្ឋមន្រ្តីនៃដំណឹងល្អការអនុញ្ញាតជាក់លាក់ត្រូវបានផ្ទេរទៅឱ្យយើង។ យើងត្រូវដឹកនាំនិងបង្រៀនមនុស្ស។ ទោះយ៉ាងណាវិធីដែលយើងធ្វើរឿងទាំងនេះគឺស្ថិតនៅក្រោមអំណាចតែមួយគត់របស់ព្រះហើយការគ្រប់គ្រងបានរកឃើញនៅក្នុងបទគម្ពីររបស់ទ្រង់។ យើងត្រូវតែដឹងហើយរំពឹងថានរណាម្នាក់អាចជំទាស់នឹងអ្វីដែលយើងបង្រៀនប្រសិនបើវាផ្ទុយនឹងបទគម្ពីរ។
ដូច្នេះ យើងមិនគួរទទួលឥទ្ធិពលពីអ្វីដែលក្រុមជំនុំផ្សេងទៀតធ្វើនៅពេលដែលពួកគេជួបជុំគ្នា ហើយសម្រេចចិត្តលើគោលការណ៍ ឬគោលលទ្ធិ។ វាគឺអំពីអ្វីដែលបទគម្ពីរនិយាយ មិនមែនជាអ្វីដែលក្រុមជំនុំ ឬអ្វីដែលគ្រូអាចនិយាយនោះទេ។ ប្រសិនបើក្រុមជំនុំបានជួបជុំគ្នា ហើយនិយាយថា ព្រះយេស៊ូវមិនសុគតទេ ឬថា ម៉ារៀ មិនមែនជាព្រហ្មចារី ឬអ្វីក៏ដោយដែលពួកគេអាចនិយាយបាន វាមិនជាប់ទាក់ទងនឹងយើងទេ។ យើងយល់ថាវាគឺជាព្រះគម្ពីរ មិនមែនជាអ្វីដែលនរណាម្នាក់និយាយអំពីព្រះគម្ពីរទេ នោះសំខាន់សម្រាប់យើង។
ជាចុងក្រោយ យើងត្រូវរៀបរាប់ថាប្រពៃណីមិនកាន់អំណាចលើព្រះគម្ពីរទេ។ ប្រសិនបើយើងបន្តធ្វើអ្វីមួយដដែលៗ មនុស្សតែងតែចាប់ផ្តើមជឿថាវាជាការពិត។ រឿងមួយដែលអ្នកកែទម្រង់បានធ្វើគឺសួរថាហេតុអ្វីបានជាព្រះវិហារធ្វើអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើ។ ការធ្វើអ្វីមួយដោយសារនោះជារបៀបដែលយើងតែងតែធ្វើវាមិនមែនជាសកម្មភាពត្រឹមត្រូវទេ ប្រសិនបើវាមិនប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងការបង្រៀនពីបទគម្ពីរ។
ដូច្នេះសម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃនេះវាមិនមែនជាវិធីដែលយើងបានធ្វើនៅអតីតកាលឬអ្វីដែលមនុស្សធ្លាប់និយាយពីអតីតកាលនោះទេ។ វាគឺជាវិធីដែលយើងយល់ពីព្រះគម្ពីរដែលនិយាយមកកាន់យើងសព្វថ្ងៃនេះ។ ដូចគ្នានេះដែរអ្វីដែលយើងធ្វើនៅក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះនៅព្រះវិហារមិនចាំបាច់ត្រូវបានកំណត់តាមប្រពៃណីទេតែតាមបទគម្ពីរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាមិនមានន័យថាយើងត្រូវបោះបង់ចោលប្រពៃណីទាំងអស់នោះទេប៉ុន្តែនៅទីបំផុតសិទ្ធិអំណាចទាំងអស់មាននៅក្នុងបទគម្ពីរមិនមែនប្រពៃណីទេ។
ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចឃើញនេះតាមរបៀបដែលគ្រិស្ដសាសនិកបង្រៀន។ យើងចាប់ផ្ដើមដោយការពន្យល់អំពីអ្វីដែលគម្ពីរចែង។ ចំពោះអ្នកដទៃ ប្រពៃណី និងប្រភពផ្សេងទៀត (សៀវភៅ មនុស្ស ការបង្រៀនដ៏ពេញនិយម) មានសារៈសំខាន់យ៉ាងសំខាន់។ ពួកគេអាចចាប់ផ្តើមបង្រៀនលើប្រធានបទមួយដោយនិយាយអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់និយាយ ឬសរសេរ ហើយបន្ទាប់មកត្រឡប់ទៅមួយរយឆ្នាំវិញ ពីព្រោះសម្រាប់ពួកគេ ប្រពៃណីរបស់សាសនាចក្រមានសិទ្ធិអំណាច។ យើងជាគ្រិស្តបរិស័ទដែលជឿលើព្រះគម្ពីរ មិនប្រកាន់ទំនៀមទម្លាប់ជាការអនុញ្ញាតទេ។ យើងអាចមើលឃើញយ៉ាងងាយស្រួលថា អ្នកណាក៏ដោយដែលបង្រៀនត្រូវតែមានចំណេះដឹងអំពីព្រះគម្ពីរ និងបទគម្ពីររបស់ព្រះជាមុនសិន ហើយជឿថា ព្រះគម្ពីរ មិនមែនមនុស្ស ឬសេចក្តីបង្រៀនរបស់គាត់មានសិទ្ធិអំណាចចុងក្រោយនោះទេ។
Khmer 
English 
Arabic 
Bengali 
Cebuano 
Dutch 
French 
German 
Hindi 
Italian 
Japanese 
Korean 
Lao 
Myanmar 
Nepali 
Portuguese 
Romanian 
Russian 
Spanish 
Swahili 
Tagalog 
Tamil 
Ukrainian 
Vietnamese