ព្រះវិហារនិងនយោបាយ
យើងជឿជាក់ថាព្រះវិហារក្នុងតំបន់នីមួយៗគ្រប់គ្រងដោយខ្លួនឯងហើយត្រូវតែមានសេរីភាពពីការជ្រៀតជ្រែកពីសំណាក់រដ្ឋាភិបាលឬអាជ្ញាធរនយោបាយណាមួយ។ យើងជឿជាក់បន្ថែមទៀតថាមនុស្សគ្រប់រូបមានទំនួលខុសត្រូវដោយផ្ទាល់ចំពោះព្រះនៅក្នុងបញ្ហានៃជំនឿនិងជីវិតហើយថាពួកគេម្នាក់ៗគួរតែមានសេរីភាពក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះដោយផ្អែកលើមនសិការ។
ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា អ្នកដឹកនាំក្នុងក្រុមជំនុំគួរតែជាបុគ្គលដែលគោរពព្រះ សីលធម៌ និងសីលធម៌ ដែលគួរអនុវត្តចំពោះអ្នកដឹកនាំនយោបាយផងដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឈ្លាសវៃ និងគោរពដល់ព្រះ ពួកគេត្រូវតែមានសីលធម៌ផ្អែកលើព្រះគម្ពីរ ដែលផ្អែកលើការសម្រេចចិត្តដែលពួកគេធ្វើ។
បញ្ហាដូចជាទំហំ និងវិសាលភាពនៃប្រព័ន្ធរដ្ឋាភិបាល និងសេដ្ឋកិច្ច មិនត្រូវបានដោះស្រាយយ៉ាងច្បាស់លាស់នៅក្នុងបទគម្ពីរទេ។ គ្រិស្តបរិស័ទដែលជឿលើព្រះគម្ពីរគួរតែគាំទ្របញ្ហា និងបេក្ខជនដែលប្រកាន់ខ្ជាប់នូវបទគម្ពីរ។ យើងអាចចូលរួមក្នុងនយោបាយ និងកាន់តំណែងសាធារណៈ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវតែមានគំនិតនៅស្ថានសួគ៌ ហើយខ្វល់ខ្វាយនឹងរឿងរបស់ព្រះជាជាងអ្វីៗនៃពិភពលោកនេះ។ មិនថាអ្នកណាកាន់តំណែង មិនថាយើងបោះឆ្នោតឲ្យគេ ឬមិនបោះឆ្នោត មិនថាអ្នកនោះជាគណបក្សនយោបាយដែលយើងពេញចិត្តឬមិននោះទេ ព្រះគម្ពីរបង្គាប់យើងឲ្យគោរពនិងគោរពពួកគេ។ យើងក៏គួរអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នកដែលមានអំណាចលើយើងដែរ។ យើងនៅក្នុងលោកនេះ ប៉ុន្តែមិនមែនជាពិភពលោកនេះទេ។
មានបញ្ហាជាច្រើនដែលព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងជាក់លាក់។ ទាំងនេះជាបញ្ហាខាងវិញ្ញាណមិនមែនបញ្ហានយោបាយទេ។ បញ្ហាប្រជាប្រិយពីរដែលត្រូវបានដោះស្រាយយ៉ាងច្បាស់គឺការរំលូតកូននិងការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានិងអាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នា។ សម្រាប់គ្រីស្ទសាសនាដែលជឿតាមព្រះគម្ពីរការរំលូតកូនមិនមែនជាបញ្ហាដែលសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ស្ត្រីនោះទេ។ វាជាបញ្ហានៃជីវិតឬការស្លាប់របស់មនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមរូបរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបានថ្កោលទោសការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នានិងអាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នាជាអំពើអសីលធម៌និងខុសពីធម្មជាតិ។
លោកុប្បត្ដិ ១: ២៦-២៧; ៩: ៦; និក្ខមនំ ២១: ២២-២៥; លេវីវិន័យ ១៨:២២; ទំនុកដំកើង ១៣៩: ១៣-១៦; យេរេមា ១: ៥; រ៉ូម ១: ២៦-២៧; ១៣: ១-៧; កូរិនថូសទី ១ ៦: ៩; កូល៉ុស ៣: ១-២; ៤: ២; ថែស្សាឡូនីចទី ១ ៥:១៧; ធីម៉ូថេទី ១ ៣: ១-១៣; ទីតុស ១: ៦-៩; ពេត្រុសទី ១ ២: ១៣-១៧; យ៉ូហានទី ១ ២:១៥
ភាពជ្រុលនិយមមួយដែលគ្រិស្តបរិស័ទគួរជៀសវាងគឺការសម្លឹងមើលនយោបាយ និងរដ្ឋាភិបាលដើម្បីបង្កើតប្រទេសគ្រិស្តសាសនា។ នៅពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទចាប់ផ្តើមស្វែងរករដ្ឋាភិបាលដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រះបានសុំឱ្យពួកគេធ្វើនោះ ជារឿយៗនាំឱ្យមានការសម្របសម្រួល ក៏ដូចជាធ្វើឱ្យខូចសាក្សីរបស់យើងចំពោះអ្នកដែលយើងអាចមិនយល់ស្របខាងនយោបាយ។
យើងរស់នៅក្នុងពេលវេលានៃការបែងចែកនយោបាយស្រួចស្រាវ ដែលធ្វើឲ្យដំណើរការបោះឆ្នោតកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង ដោយការរារាំង 24 ម៉ោងនៃការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មរបស់បេក្ខជននៅលើគ្រប់វេទិកាទំនាក់ទំនង។ ជាអកុសល ទឹកដមដ៏ពុល និងលក្ខណៈមិនលំអៀងយ៉ាងខ្លាំងនៃប្រព័ន្ធនយោបាយរបស់យើង បំបាក់ទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនពីការសិក្សាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនអំពីរដ្ឋាភិបាល ហើយពិចារណាអំពីរបៀបដែលជំនឿគួរប្រាប់ពីទស្សនៈរបស់បុគ្គលចំពោះនយោបាយ។ ដូច្នេះ វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេដែលការដកខ្លួនចេញពីដំណើរការនយោបាយបានក្លាយទៅជាការល្បួងសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើព្រះជាអធិបតេយ្យ និងគ្រប់គ្រងបេះដូងរបស់ស្តេច (សុភ. ២១:១) តើយើងពិតជាត្រូវចូលរួមក្នុងពិភពនយោបាយដ៏រញ៉េរញ៉ៃមែនទេ? ដោយសារការចូលរួមផ្នែកនយោបាយអាចជាការបែកបាក់ តើពួកគ្រីស្ទានមិនគួរបោះបង់ចោលនយោបាយ ហើយដឹកនាំថាមពលរបស់ពួកគេឆ្ពោះទៅរកការស្វែងរកខាងវិញ្ញាណបន្ថែមទៀតទេ?
គ្រិស្តបរិស័ទត្រូវបានហៅឲ្យគោរពព្រះនៅគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ យើងគួរស្វែងរកការដាក់អ្វីគ្រប់យ៉ាងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ រួមទាំងការចូលរួមផ្នែកនយោបាយរបស់យើងផងដែរ។ ការចូលរួមក្នុងនយោបាយមិនត្រឹមតែជារឿងដែលជៀសមិនរួចប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាឱកាសមួយដើម្បីស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកជិតខាងរបស់យើង។ គ្រិស្តសាសនិកអាមេរិកាំង ដោយមានសិទ្ធិបោះឆ្នោតរបស់យើង មានឱកាស និងកាតព្វកិច្ចតែមួយគត់ដើម្បីប៉ះពាល់ដល់ដំណើរការនយោបាយ។ ដល់ទីបញ្ចប់នោះ គោលដៅនៃការបោះពុម្ពនេះគឺដើម្បីជួយគ្រិស្តបរិស័ទត្រងបញ្ហាទាំងអស់ បេក្ខជន និងវេទិកាគណបក្ស តាមរយៈទស្សនៈពិភពលោកក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយលើកទឹកចិត្តដល់ការគោរពចំពោះព្រះ និងការចូលរួមនយោបាយដ៏ស្មោះត្រង់។
រ៉ូម ១៣:១-៥ ប្រាប់យើងឱ្យគោរពច្បាប់របស់រដ្ឋាភិបាល។ ករណីលើកលែងតែមួយគត់គឺ កិច្ចការ 5:29 នៅពេលដែលវាជះឥទ្ធិពលដោយផ្ទាល់ដល់សមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អក្នុងការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែជាអំបិល និងជាពន្លឺនៃពិភពលោក។ ជំនួសឱ្យការត្អូញត្អែរ យើងគួរតែអធិស្ឋាន។ ធីម៉ូថេទី១ ២:២។