ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង
តើគម្ពីរចែងយ៉ាងណាអំពីគ្រឿងស្រវឹង?
ព្រះគម្ពីរមិនដែលចែងថា កុំពិសាស្រា។ មានសេចក្ដីយោងជាវិជ្ជមានចំពោះការពិសាគ្រឿងស្រវឹងក្នុងគម្ពីរ។ សាវកប៉ុលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ធីម៉ូថេថា ឈប់ផឹកតែទឹកទៀតហើយ ប៉ុន្តែប្រើស្រាបន្តិចដើម្បីក្រពះ និងជំងឺញឹកញាប់របស់អ្នក. ប៉ុលនៅទីនេះបានបង្គាប់ធីម៉ូថេកុំឲ្យផឹកតែទឹកទេ តែត្រូវបន្ថែមស្រាបន្តិចដើម្បីជាឱសថ។
ការពិតដែលថាព្រះយេស៊ូវបានប្រែទឹកទៅជាស្រានៅឯពិធីមង្គលការមួយនៅក្នុងយ៉ូហានទី 2 ក៏ផ្តល់សុពលភាពដល់គំនិតដែលថាព្រះគម្ពីរមិនថ្កោលទោសការផឹកគ្រឿងស្រវឹងនោះទេ។
បានកត់សម្គាល់ផងដែរនៅក្នុង ម៉ាថាយ 11:19 ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកប្រមឹកដោយពួកផារិស៊ី។ ការចោទប្រកាន់នេះនឹងជារឿងគួរឲ្យអស់សំណើច បើព្រះយេស៊ូមិនបានពិសាគ្រឿងស្រវឹង។
អ្វីដែលត្រូវបានថ្កោលទោសនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ?
ការស្រវឹងត្រូវបានថ្កោលទោសនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នៅក្នុងអេភេសូរ ៥:១៨ ប៉ុលបានសរសេរថា ហើយកុំស្រវឹងស្រាឡើយ ដ្បិតនោះជាអំពើទុច្ចរិត ប៉ុន្តែត្រូវបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលខគម្ពីរនេះផ្ទុយពីអំណាចនៃគ្រឿងស្រវឹងជាមួយនឹងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វានិយាយថា ប្រសិនបើយើងចង់គ្រប់គ្រងដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ យើងក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងដោយគ្រឿងស្រវឹងដែរ។ ក្នុងនាមជាគ្រិស្តសាសនិក យើងត្រូវតែ«ដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណ»ជានិច្ច។ ដូច្នេះ ការស្រវឹងសម្រាប់គ្រិស្តបរិស័ទមិនមែនជាជម្រើសក្នុងឱកាសណាមួយឡើយ ពីព្រោះគ្មានឱកាសណាដែលយើងមិនគួរដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណនោះទេ។
សុភាសិត 20:1 ចែងថា ស្រាជាគ្រឿងចំអក គ្រឿងស្រវឹងក៏ក្ដៅក្រហាយ ហើយអ្នកណាដែលត្រូវបោកបញ្ឆោតយ៉ាងនេះក៏មិនមានប្រាជ្ញាដែរ។ មានគ្រោះថ្នាក់ខ្លះចំពោះការផឹកស្រា។
មានខគម្ពីរជាច្រើនដែលថ្កោលទោសការស្រវឹង៖ អេភេសូរ ៥:១៨; រ៉ូម ១៣:១៣; ពេត្រុសទី១ ៤:៣; កាឡាទី ៥:២១; ធីម៉ូថេទី១ ៣:៣; កូរិនថូសទី១ ៦:១០។
តើគ្រិស្ដសាសនិកគួរផឹកគ្រឿងស្រវឹងឬ?
នេះគឺជាសំណួរសំខាន់។ តើត្រឹមត្រូវទេដែលគ្រិស្តបរិស័ទផឹកគ្រឿងស្រវឹង? នេះជាការសន្និដ្ឋាន៖
- វាមិនដែលត្រឹមត្រូវ ឬល្អសម្រាប់គ្រិស្តបរិស័ទស្រវឹងឡើយ។
- យ៉ាងណាក៏ដោយ គម្ពីរមិនហាមមិនឲ្យពិសាគ្រឿងស្រវឹងទេ ហើយមានករណីជាច្រើនដែលអាចទទួលយកបាន។
- រ៉ូម ១៤:២១ ចែង យកល្អកុំបរិភោគសាច់ ឬផឹកស្រា ឬធ្វើអ្វីដែលធ្វើឱ្យបងប្អូនជំពប់ដួល។ ប្រសិនបើអ្នកសម្រេចចិត្តផឹកស្រាម្តងម្កាល ចូរកុំធ្វើវាក្នុងវិធីដែលក្លាយជាឧបសគ្គដល់បងប្អូន ឬអ្នកបាត់បង់។ នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ មានជម្រើសជាច្រើនចំពោះគ្រឿងស្រវឹង។
តើសាសនាចក្រគួរដោះស្រាយបញ្ហានៃការពិសាគ្រឿងស្រវឹងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
- ព្រះវិហារគួរបង្រៀនអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់។
- ព្រះវិហារមិនគួរលើកទឹកចិត្ត ឬមានការប្រជុំនៅកន្លែងដែលមានគ្រឿងស្រវឹងនោះទេ។ ( ករណីលើកលែងតែមួយគត់គឺប្រសិនបើសាសនាចក្រជ្រើសរើសប្រើស្រាក្នុងសេវាកម្មរួមគ្នារបស់ពួកគេ ) ។
- ព្រះវិហារគួរមានវិធីសាស្រ្តដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរសម្រាប់ការជួយមនុស្សដែលតស៊ូជាមួយនឹងការញៀនស្រា។
ការសេពគ្រឿងស្រវឹងគឺជាទម្រង់នៃការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក៏ដូចជាការញៀនណាមួយដែរ។ អ្វីៗដែលយើងកំពុងប្រើក្រៅពីព្រះដើម្បីបំពេញឬប្រើសេចក្តីត្រូវការខាងដួងចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅគឺជារូបព្រះ។ ព្រះចាត់ទុកវាដូច្នេះហើយមានពាក្យខ្លាំង ៗ សម្រាប់អ្នកគោរពបូជារូបព្រះ។ ការញៀនស្រាមិនមែនជាជំងឺទេ។ វាជាជំរើសមួយ។ ព្រះមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះជម្រើសរបស់យើង។
អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគួរតែព្យាយាមស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងដោយមិនគិតពីបញ្ហាឬការញៀនដែលអ្នកជិតខាងអាចមាន (ម៉ាថាយ ២២:២៩)។ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីគំនិតទំនើបរបស់យើងដែលស្មើនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយការអត់អោនសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតមិនអត់ឱនឬដោះសារបាបកម្មដែលកំពុងតែបំផ្លាញនរណាម្នាក់ឡើយ។ ដើម្បីបើកឬដោះសារការញៀនស្រាចំពោះមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់គឺត្រូវចូលរួមក្នុងអំពើបាបរបស់ពួកគេ។
មានវិធីជាច្រើនដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចឆ្លើយតបនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទចំពោះអ្នកសេពគ្រឿងស្រវឹង៖
- យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលមានជាតិអាល់កុលក្នុងជីវិតរបស់យើងឱ្យជួយ។ មនុស្សម្នាក់ដែលជាប់អន្ទាក់នៃការញៀនត្រូវការជំនួយនិងគណនេយ្យភាព។
- យើងអាចកំណត់ព្រំប្រទល់ដើម្បីកុំអោយស្រវឹង។ កាត់បន្ថយផលវិបាកដែលបណ្តាលមកពីការសេពគ្រឿងស្រវឹងមិនមែនជួយទេ។ ពេលខ្លះមធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលអ្នកញៀននឹងស្វែងរកជំនួយគឺនៅពេលពួកគេឈានដល់ទីបញ្ចប់នៃជម្រើសរបស់ពួកគេ។
- យើងអាចប្រុងប្រយ័ត្នកុំធ្វើឱ្យអ្នកដទៃជំពប់ដួលដោយកំណត់ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងនៅពេលដែលមានអ្នកដែលកំពុងតស៊ូ។ ដោយសារហេតុផលនេះហើយដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនជ្រើសរើសមិនអោយទទួលយកការសេពគ្រឿងស្រវឹងទាំងអស់ដើម្បីចៀសវាងពីការអាក្រក់និងមិនធ្វើឱ្យបងប្អូនណាម្នាក់ជំពប់ដួល។
- យើងក៏សូមផ្តល់អនុសាសន៍ឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធីសង្គ្រោះដែលផ្តោតលើព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។
យើងត្រូវតែបង្ហាញការអាណិតអាសូរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នារួមទាំងជម្រើសដែលនាំឱ្យពួកគេញៀនខ្លាំង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងមិនសេពគ្រឿងស្រវឹងមិនពេញចិត្តដោយការដោះសារឺការញៀននឹងការញៀនរបស់ពួកគេ។
និក្ខមនំ ២០: ៣; អេសាយ ៥:១១; សុភាសិត ២៣: ២០-២១; ហាបាគុក ២:១៥; ម៉ាថាយ ២២:២៩; រ៉ូម ១៤:១២; ១ កូរិនថូស ៨:៩-១៣; អេភេសូរ ៥:១៨; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២២
__________________________________________________________