គ្រីបផ្តោតបេសកកម្ម

មេរៀនទី ២១

ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹង

តើ​គម្ពីរ​ចែង​យ៉ាង​ណា​អំពី​គ្រឿង​ស្រវឹង?                                                   

ព្រះគម្ពីរមិនដែលចែងថា កុំពិសាស្រា។ មាន​សេចក្ដី​យោង​ជា​វិជ្ជមាន​ចំពោះ​ការ​ពិសា​គ្រឿង​ស្រវឹង​ក្នុង​គម្ពីរ។ សាវកប៉ុលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ធីម៉ូថេថា ឈប់​ផឹក​តែ​ទឹក​ទៀត​ហើយ ប៉ុន្តែ​ប្រើ​ស្រា​បន្តិច​ដើម្បី​ក្រពះ និង​ជំងឺ​ញឹកញាប់​របស់​អ្នក. ប៉ុល​នៅ​ទី​នេះ​បាន​បង្គាប់​ធីម៉ូថេ​កុំ​ឲ្យ​ផឹក​តែ​ទឹក​ទេ តែ​ត្រូវ​បន្ថែម​ស្រា​បន្តិច​ដើម្បី​ជា​ឱសថ។

ការពិតដែលថាព្រះយេស៊ូវបានប្រែទឹកទៅជាស្រានៅឯពិធីមង្គលការមួយនៅក្នុងយ៉ូហានទី 2 ក៏ផ្តល់សុពលភាពដល់គំនិតដែលថាព្រះគម្ពីរមិនថ្កោលទោសការផឹកគ្រឿងស្រវឹងនោះទេ។

បានកត់សម្គាល់ផងដែរនៅក្នុង ម៉ាថាយ 11:19 ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកប្រមឹកដោយពួកផារិស៊ី។ ការ​ចោទ​ប្រកាន់​នេះ​នឹង​ជា​រឿង​គួរ​ឲ្យ​អស់​សំណើច បើ​ព្រះ​យេស៊ូ​មិន​បាន​ពិសា​គ្រឿង​ស្រវឹង។

អ្វីដែលត្រូវបានថ្កោលទោសនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ?

ការស្រវឹងត្រូវបានថ្កោលទោសនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នៅក្នុងអេភេសូរ ៥:១៨ ប៉ុលបានសរសេរថា ហើយ​កុំ​ស្រវឹង​ស្រា​ឡើយ ដ្បិត​នោះ​ជា​អំពើ​ទុច្ចរិត ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​បាន​ពេញ​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ដែលខគម្ពីរនេះផ្ទុយពីអំណាចនៃគ្រឿងស្រវឹងជាមួយនឹងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វានិយាយថា ប្រសិនបើយើងចង់គ្រប់គ្រងដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ យើងក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងដោយគ្រឿងស្រវឹងដែរ។ ក្នុង​នាម​ជា​គ្រិស្ត​សាសនិក យើង​ត្រូវ​តែ​«ដើរ​ក្នុង​ព្រះវិញ្ញាណ»ជានិច្ច។ ដូច្នេះ ការស្រវឹងសម្រាប់គ្រិស្តបរិស័ទមិនមែនជាជម្រើសក្នុងឱកាសណាមួយឡើយ ពីព្រោះគ្មានឱកាសណាដែលយើងមិនគួរដើរក្នុងព្រះវិញ្ញាណនោះទេ។

សុភាសិត 20:1 ចែង​ថា ស្រា​ជា​គ្រឿង​ចំអក គ្រឿង​ស្រវឹង​ក៏​ក្ដៅ​ក្រហាយ ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ត្រូវ​បោក​បញ្ឆោត​យ៉ាង​នេះ​ក៏​មិន​មាន​ប្រាជ្ញា​ដែរ។ មាន​គ្រោះថ្នាក់​ខ្លះ​ចំពោះ​ការ​ផឹក​ស្រា។

មានខគម្ពីរជាច្រើនដែលថ្កោលទោសការស្រវឹង៖ អេភេសូរ ៥:១៨; រ៉ូម ១៣:១៣; ពេត្រុសទី១ ៤:៣; កាឡាទី ៥:២១; ធីម៉ូថេទី១ ៣:៣; កូរិនថូសទី១ ៦:១០។

តើ​គ្រិស្ដ​សាសនិក​គួរ​ផឹក​គ្រឿង​ស្រវឹង​ឬ?

នេះគឺជាសំណួរសំខាន់។ តើ​ត្រឹមត្រូវ​ទេ​ដែល​គ្រិស្តបរិស័ទ​ផឹក​គ្រឿង​ស្រវឹង? នេះជាការសន្និដ្ឋាន៖

  1. វាមិនដែលត្រឹមត្រូវ ឬល្អសម្រាប់គ្រិស្តបរិស័ទស្រវឹងឡើយ។
  2. យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គម្ពីរ​មិន​ហាម​មិន​ឲ្យ​ពិសា​គ្រឿង​ស្រវឹង​ទេ ហើយ​មាន​ករណី​ជា​ច្រើន​ដែល​អាច​ទទួល​យក​បាន។
  3. រ៉ូម ១៤:២១ ចែង យកល្អកុំបរិភោគសាច់ ឬផឹកស្រា ឬធ្វើអ្វីដែលធ្វើឱ្យបងប្អូនជំពប់ដួល។ ប្រសិនបើអ្នកសម្រេចចិត្តផឹកស្រាម្តងម្កាល ចូរកុំធ្វើវាក្នុងវិធីដែលក្លាយជាឧបសគ្គដល់បងប្អូន ឬអ្នកបាត់បង់។ នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ មានជម្រើសជាច្រើនចំពោះគ្រឿងស្រវឹង។

តើ​សាសនាចក្រ​គួរ​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​នៃ​ការ​ពិសា​គ្រឿង​ស្រវឹង​យ៉ាង​ដូចម្ដេច ?

  1. ព្រះវិហារគួរបង្រៀនអ្វីដែលព្រះគម្ពីរចែងយ៉ាងច្បាស់។
  2. ព្រះវិហារមិនគួរលើកទឹកចិត្ត ឬមានការប្រជុំនៅកន្លែងដែលមានគ្រឿងស្រវឹងនោះទេ។ ( ករណីលើកលែង​តែ​មួយ​គត់​គឺ​ប្រសិនបើ​សាសនាចក្រ​ជ្រើសរើស​ប្រើ​ស្រា​ក្នុង​សេវាកម្ម​រួម​គ្នា​របស់​ពួកគេ ) ។
  3. ព្រះវិហារគួរមានវិធីសាស្រ្តដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរសម្រាប់ការជួយមនុស្សដែលតស៊ូជាមួយនឹងការញៀនស្រា។

ការសេពគ្រឿងស្រវឹងគឺជាទម្រង់នៃការថ្វាយបង្គំរូបព្រះក៏ដូចជាការញៀនណាមួយដែរ។ អ្វីៗដែលយើងកំពុងប្រើក្រៅពីព្រះដើម្បីបំពេញឬប្រើសេចក្តីត្រូវការខាងដួងចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅគឺជារូបព្រះ។ ព្រះចាត់ទុកវាដូច្នេះហើយមានពាក្យខ្លាំង ៗ សម្រាប់អ្នកគោរពបូជារូបព្រះ។ ការញៀនស្រាមិនមែនជាជំងឺទេ។ វាជាជំរើសមួយ។ ព្រះមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះជម្រើសរបស់យើង។

អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគួរតែព្យាយាមស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងដោយមិនគិតពីបញ្ហាឬការញៀនដែលអ្នកជិតខាងអាចមាន (ម៉ាថាយ ២២:២៩)។ ប៉ុន្តែផ្ទុយពីគំនិតទំនើបរបស់យើងដែលស្មើនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយការអត់អោនសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតមិនអត់ឱនឬដោះសារបាបកម្មដែលកំពុងតែបំផ្លាញនរណាម្នាក់ឡើយ។ ដើម្បីបើកឬដោះសារការញៀនស្រាចំពោះមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់គឺត្រូវចូលរួមក្នុងអំពើបាបរបស់ពួកគេ។

មានវិធីជាច្រើនដែលគ្រីស្ទបរិស័ទអាចឆ្លើយតបនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចព្រះគ្រីស្ទចំពោះអ្នកសេពគ្រឿងស្រវឹង៖

  • យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលមានជាតិអាល់កុលក្នុងជីវិតរបស់យើងឱ្យជួយ។ មនុស្សម្នាក់ដែលជាប់អន្ទាក់នៃការញៀនត្រូវការជំនួយនិងគណនេយ្យភាព។
  • យើងអាចកំណត់ព្រំប្រទល់ដើម្បីកុំអោយស្រវឹង។ កាត់បន្ថយផលវិបាកដែលបណ្តាលមកពីការសេពគ្រឿងស្រវឹងមិនមែនជួយទេ។ ពេលខ្លះមធ្យោបាយតែមួយគត់ដែលអ្នកញៀននឹងស្វែងរកជំនួយគឺនៅពេលពួកគេឈានដល់ទីបញ្ចប់នៃជម្រើសរបស់ពួកគេ។
  • យើងអាចប្រុងប្រយ័ត្នកុំធ្វើឱ្យអ្នកដទៃជំពប់ដួលដោយកំណត់ការប្រើប្រាស់គ្រឿងស្រវឹងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងនៅពេលដែលមានអ្នកដែលកំពុងតស៊ូ។ ដោយសារហេតុផលនេះហើយដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនជ្រើសរើសមិនអោយទទួលយកការសេពគ្រឿងស្រវឹងទាំងអស់ដើម្បីចៀសវាងពីការអាក្រក់និងមិនធ្វើឱ្យបងប្អូនណាម្នាក់ជំពប់ដួល។
  • យើងក៏សូមផ្តល់អនុសាសន៍ឱ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធីសង្គ្រោះដែលផ្តោតលើព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។

យើងត្រូវតែបង្ហាញការអាណិតអាសូរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នារួមទាំងជម្រើសដែលនាំឱ្យពួកគេញៀនខ្លាំង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយយើងមិនសេពគ្រឿងស្រវឹងមិនពេញចិត្តដោយការដោះសារឺការញៀននឹងការញៀនរបស់ពួកគេ។

និក្ខមនំ ២០: ៣; អេសាយ ៥:១១; សុភាសិត ២៣: ២០-២១; ហាបាគុក ២:១៥; ម៉ាថាយ ២២:២៩; រ៉ូម ១៤:១២; ១ កូរិនថូស ៨:៩​-​១៣; អេភេសូរ ៥:១៨; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:២២

__________________________________________________________

kmKhmer